تا حدود چهل سال پیش تمامی پلیمرهای بر پایه کربن عایق شمرده می شدند، و ایده ی توانایی رسانایی الکتریکی پلاستیک ها بی معنی بود و در صنعت الکتریکی پلاستیک ها به عنوان عایق کاربرد وسیعی داشتند. این نگرش محدود با کشف پلیمرهای رسانا به سرعت تغییر کرد. در سال ۱۹۵۸ Shirakawa و همکارانش پودر سیاه پلی استیلن را تهیه کردند که مشخص شد محصول بدست آمده با توجه به شرایط تهیه آن دارای خاصیت نیمه رسانایی یا رسانایی